David Hubel

Kariera

Przez większą część swojej kariery Hubel był profesorem uniwersyteckim neurobiologii Johna Franklina Endersa w Harvard Medical School. W 1978 r. Hubel i Wiesel otrzymali nagrodę Louisy Gross Horwitz Prize przyznawaną przez Uniwersytet Columbia. David Hunter Hubel (27 lutego 1926 - 22 września 2013) był emerytowanym profesorem neurobiologii w Harvard Medical School.

W 1981 r. Hubel otrzymał wraz z Torstenem Wieselem Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny za odkrycia dotyczące przetwarzania informacji w układzie wzrokowym. Nagrodę tę otrzymał wspólnie z Rogerem Sperry za niezależne badania nad półkulami mózgowymi.

Hubel zmarł z powodu niewydolności nerek.

Nagroda Nobla

Hubel i Wiesel otrzymali Nagrodę Nobla za dwa ważne wkłady:

1. Ich praca w latach 60. i 70. nad tym, jak rozwinął się układ wzrokowy. Pracowali nad częściami kory wzrokowej mózgu, które otrzymują sygnały z prawego lub lewego oka.
2. Ich praca opisuje, w jaki sposób sygnały z oka są przetwarzane przez mózg w celu wygenerowania detektorów krawędzi, detektorów ruchu, detektorów głębi stereoskopowej i detektorów koloru. Są to elementy składowe sceny wizualnej.

Kilka szczegółów

Komórki wykrywają cechy

W jednym z eksperymentów, przeprowadzonym w 1959 roku, wprowadzili oni mikroelektrodę do pierwotnej kory wzrokowej znieczulonego kota. Następnie wyświetlali na ekranie przed kotem wzory jasnych i ciemnych linii. Stwierdzili, że niektóre neurony uruchamiały się szybko, gdy wyświetlano linie pod jednym kątem, podczas gdy inne reagowały najlepiej na inny kąt. Niektóre z tych neuronów reagowały inaczej na jasne wzory niż na ciemne. Hubel i Wiesel nazwali te neurony "komórkami prostymi".

Jeszcze inne neurony, które nazwali "komórkami złożonymi", wykrywały krawędzie niezależnie od tego, jak były umiejscowione w polu widzenia, i potrafiły wykrywać ruch w pewnych kierunkach. Badania te pokazały, jak system wizualny konstruuje złożone obrazy informacji wizualnej z prostych cech bodźca.

Elastyczność kory wzrokowej

Wykonali oni ważną pracę w badaniach nad plastycznością (elastycznością) kory mózgowej.

Pozbawiając kocięta możliwości korzystania z jednego oka, wykazali, że kolumny w pierwotnej korze wzrokowej otrzymujące sygnały z drugiego oka przejęły obszary, które normalnie otrzymywałyby sygnały z pozbawionego oka.

U tych kociąt nie rozwinęły się obszary odbierające sygnały z obu oczu, co jest cechą niezbędną do widzenia obuocznego. Eksperymenty Hubela i Wiesela wykazały, że dominacja oczna (dominacja jednego oka jest normalna) rozwija się we wczesnym okresie rozwoju dziecka i nie można jej odwrócić. Po tej pracy lepiej zrozumiano kilka dziecięcych problemów z widzeniem.

Powiązane strony

• Lista biologów