Billups Neon Crossing Signal
Billups Neon Crossing Signal był specjalnym sygnałem ostrzegającym kierowców samochodów osobowych i ciężarowych, że nadjeżdża pociąg. Został on umieszczony na niebezpiecznym przejściu kolejowym w Illinois Central na Mississippi State Route 7 w Grenadzie, Mississippi.
Został wystawiony w połowie lat 30. przez wynalazcę Alonzo Billupsa. Pan Billups i linia kolejowa byli zaniepokojeni; przeprawa miała wiele wypadków między pociągami i pojazdami mechanicznymi. Chciał, aby kierowcy, którzy będą przechodzić przez tory, wiedzieli, że nadjeżdża pociąg i chciał to zrobić w bardzo duży sposób. Sygnał Billupsa był zbudowany jak gigantyczna stalowa suwnica, która jechała w górę i przez całą autostradę. Jest to podobne do używanych dziś w Ameryce Północnej sygnałów przejazdowych; sygnał pana Billupsa mógł być pierwszym takim sygnałem, który został zbudowany. Para migających czerwonych świateł, podobnych do tych używanych dzisiaj, wywieszała po obu stronach wielkiej bramy gigantyczne neony. Znaki te świeciły napisem "Stop-DEATH-Stop" wraz z czaszką neonu i krzyżówkami. Migające neonowe strzałki wskazywały w kierunku pociągu, aby powiedzieć maszynistom, w którą stronę nadjeżdża pociąg. Neonowy sygnał przejazdowy Billups miał nawet specjalny sposób ostrzegania maszynistów dźwiękiem. Zamiast używanych obecnie dzwonków elektrycznych lub elektronicznych, sygnał ten wykorzystywał bardzo głośną syrenę nalotową.
Po rozpoczęciu II wojny światowej, neon stał się trudny do zdobycia. Sygnał miał też problemy z elektrycznością. Często zdarzało się, że syrena nalotowa gasła, nawet jeśli nie nadjeżdżał żaden pociąg i nie wyłączała się, dopóki kolej nie wysłała ekipy naprawczej. Nigdy więcej takich specjalnych sygnałów nie budowano, a jedyny zbudowany został rozebrany po niecałych dwudziestu latach.
Pytania i odpowiedzi
P: Czym był Neonowy Sygnał Przejściowy Billupsa?
O: Neonowy sygnał przejazdowy Billups był specjalnym sygnałem ostrzegającym kierowców samochodów osobowych i ciężarowych o zbliżającym się pociągu. Umieszczono go na niebezpiecznym przejeździe kolejowym Illinois Central na drodze stanowej nr 7 w Grenadzie, Mississippi.
P: Kto wymyślił neonowy sygnał przejazdowy Billups?
O: Neonowy sygnał przejazdowy Billupsa został wynaleziony przez Alonzo Billupsa w połowie lat 30-tych.
P: Dlaczego Pan Billups wymyślił ten sygnał?
O: Pan Billups i kolej martwili się; na tym przejeździe dochodziło do wielu wypadków między pociągami a pojazdami mechanicznymi, więc chciał, aby kierowcy, którzy będą przekraczać tory, wiedzieli, że nadjeżdża pociąg, i chciał to zrobić w bardzo dużym stylu.
P: Jak wyglądała sygnalizacja?
O: Sygnał był zbudowany w formie gigantycznej stalowej bramy, która wznosiła się nad całą autostradą, z migającymi czerwonymi światłami, podobnymi do tych używanych obecnie, zwieńczającymi gigantyczne neony po obu stronach wielkiej bramy. Na znakach widniał napis "Stop-DEATH-Stop" wraz z neonową czaszką i kośćmi krzyżowymi, a także migające neonowe strzałki skierowane w stronę pociągu, informujące kierowców, w którą stronę nadjeżdża.
P: W jaki sposób ten sygnał ostrzegał kierowców o nadjeżdżającym pociągu?
O: Oprócz ostrzeżeń wizualnych, sygnalizacja ta wykorzystywała również dźwięk - zamiast stosowanych obecnie dzwonków elektrycznych lub elektronicznych, do ostrzegania kierowców o nadjeżdżającym pociągu używano bardzo głośnej syreny przeciwlotniczej.
P: Dlaczego po rozpoczęciu II wojny światowej nie budowano już tego typu sygnalizacji?
O: Po rozpoczęciu II wojny światowej trudno było zdobyć neon na te sygnalizatory, a także miały one problemy z elektrycznością, np. często włączały syrenę przeciwlotniczą, nawet jeśli nie nadjeżdżał żaden pociąg, i nie wyłączały się do czasu przybycia ekipy naprawczej z samego przedsiębiorstwa kolejowego. Dlatego po rozpoczęciu II wojny światowej nie zbudowano więcej takich specjalnych sygnalizatorów.
P: Jak długo działała ta konkretna sygnalizacja przejazdowa, zanim została zdemontowana? O: Ta szczególna sygnalizacja przejazdowa przetrwała mniej niż dwadzieścia lat, zanim została zdemontowana po rozpoczęciu II wojny światowej z powodu braku materiałów potrzebnych do produkcji i problemów elektrycznych z systemem syren przeciwlotniczych.
