Hot 100

Historia

To, co zawsze było znane jako Hot 100, istniało przez prawie 15 lat jako liczne listy przebojów, śledząc i rankingując najpopularniejsze single dnia w kilku obszarach. W latach 1940 i 1950, popularne single były klasyfikowane w trzech znaczących listach przebojów:

• Best Sellers In Stores - ranking najlepiej sprzedających się singli w sklepach detalicznych, zgodnie z raportami sprzedawców ankietowanych w całym kraju (od 20 do 50 pozycji).
• Najczęściej grane przez dżokejów - ranking najczęściej granych utworów w stacjach radiowych w Stanach Zjednoczonych, zgłoszonych przez radiowych disc dżokejów i stacje radiowe (20 do 25 pozycji).
• Most Played In Jukeboxes - ranking najczęściej odtwarzanych piosenek w szafach grających w całych Stanach Zjednoczonych (20 pozycji). Był to jeden z głównych sposobów mierzenia popularności piosenek wśród młodego pokolenia słuchaczy muzyki, ponieważ wiele stacji radiowych przez wiele lat opierało się dodawaniu muzyki rock'n rollowej do swoich playlist.

Choć oficjalnie wszystkie trzy listy przebojów miały równe znaczenie, wielu historyków list przebojów odnosi się do listy bestsellerów w sklepach, gdy mowa o wynikach piosenki przed utworzeniem Hot 100. Billboard ostatecznie stworzył czwartą listę popularności singli, która łączyła wszystkie aspekty wyników singla (sprzedaż, odtwarzanie i aktywność w szafach grających), w oparciu o system punktowy, który zazwyczaj dawał sprzedaży (zakupom) większą wagę niż odtwarzaniu w radiu. W tygodniu kończącym się 12 listopada 1955 roku, Billboard po raz pierwszy opublikował Top 100. Rankingi Best Sellers In Stores, Most Played By Jockeys i Most Played In Jukeboxes nadal były publikowane równolegle z nowym Top 100.

17 czerwca 1957 roku Billboard zaprzestał publikowania listy przebojów "Most Played In Jukeboxes", ponieważ popularność szaf grających malała, a stacje radiowe włączały coraz więcej muzyki rockowej do swoich list przebojów. Tydzień kończący się 28 lipca 1958 roku był ostatnim, w którym opublikowano listy przebojów Most Played By Jockeys i Top 100, na których instrumentalna wersja "Patricii" Pereza Prado wspięła się na szczyt.

4 sierpnia 1958 r. Billboard wprowadził jedną główną listę przebojów dla wszystkich gatunków muzycznych: Hot 100. Mimo podobieństwa do Top 100, pierwsza lista przebojów Hot 100 ustawiła status "tygodni na liście przebojów" na "1". Hot 100 szybko stał się standardem w branży, a Billboard zaprzestał prowadzenia listy bestsellerów w sklepach 13 października 1958 roku.

Billboard Hot 100 jest wciąż standardem, według którego mierzona jest popularność piosenki w Stanach Zjednoczonych. Ranking Hot 100 jest tworzony na podstawie liczby słuchaczy odtwarzanych w radiu, mierzonej przez Nielsen BDS, danych o sprzedaży opracowanych przez Nielsen Soundscan (zarówno w sprzedaży detalicznej, jak i cyfrowej) oraz aktywności streamingowej dostarczanej przez internetowe źródła muzyczne.

Istnieje kilka wykresów składowych, które przyczyniają się do ogólnego obliczenia Hot 100. Najważniejsze z nich zostały przedstawione poniżej.

• Hot 100 Airplay-(według Billboardu) około 1,000 stacji, "składających się z formatów adult contemporary, R&B, hip-hop, country, rock, gospel, Latin i Christian, monitorowanych cyfrowo 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Listy przebojów są uszeregowane według liczby wyświetleń brutto, obliczonej przez porównanie dokładnych czasów emisji radiowej z danymi Arbitron dotyczącymi słuchaczy."
• Hot 100 Singles Sales-(według Billboard) "najlepiej sprzedające się single skompilowane z krajowej próbki sklepów detalicznych, masowych sprzedawców i raportów sprzedaży internetowej zebranych, skompilowanych i dostarczonych przez Nielsen SoundScan".
• Hot Digital Songs - Sprzedaż cyfrowa jest śledzona przez Nielsen SoundScan i jest uwzględniana w punktach sprzedaży danego tytułu.

Zmiany w polityce

Ta sekcja nie ma żadnych źródeł. Możesz pomóc Wikipedii poprzez znalezienie dobrych źródeł i dodanie ich. (Luty 2012)

Metody i zasady pozyskiwania i opracowywania danych zmieniały się wielokrotnie w trakcie historii wykresu.

Pojawienie się listy przebojów pojedynczych utworów muzycznych zrodziło historyków list przebojów i obserwatorów list przebojów, miało ogromny wpływ na popkulturę i stworzyło niezliczoną ilość ciekawostek. Głównym celem Hot 100 jest pomoc osobom z branży muzycznej - odzwierciedlenie popularności "produktu" (singli, albumów, itp.) oraz śledzenie trendów wśród kupujących. Billboard wiele razy zmieniał swoją metodologię i politykę, aby lepiej odzwierciedlić to, co jest popularne.

Podstawowym przykładem jest waga, jaką przykłada się do sprzedaży w porównaniu z odtwarzaniem. Początkowo single były głównym sposobem, w jaki ludzie kupowali muzykę. Kiedy sprzedaż singli była wysoka, większą wagę przywiązywano do punktów sprzedaży detalicznej piosenki niż do jej emisji w radiu. W późniejszych dekadach przemysł nagraniowy skupił się bardziej na sprzedaży albumów i muzycy w końcu wydawali więcej pełnowymiarowych albumów niż singli, a w latach 90. wiele wytwórni zaprzestało wydawania singli (patrz Cięcia albumów, poniżej). Ostatecznie punkty za odtwarzanie utworu na antenie były ważone bardziej niż jego sprzedaż. Billboard wielokrotnie dostosowywał stosunek sprzedaży do liczby odtworzeń, aby dokładniej odzwierciedlić prawdziwą popularność piosenek.

Jednostki dwustronne

Billboard kilkakrotnie zmieniał także politykę Hot 100 dotyczącą "dwustronnych singli". Przed-Hot 100 wykres "Best Sellers in Stores" wymieniał popularne strony A- i B- razem, z tą stroną, która była najczęściej odtwarzana (na podstawie innych list przebojów) wymienioną na pierwszym miejscu. Jednym z najbardziej godnych uwagi, ale daleko nie jedynym, był "Don't Be Cruel" / "Hound Dog" Elvisa Presleya. W czasie trwania listy przebojów singla Presleya, pierwsze miejsce na liście było kilkakrotnie zmieniane pomiędzy obiema stronami. Jednak na listach przebojów "Most Played in Juke Boxes", "Most Played by Jockeys" i "Top 100" obie piosenki były notowane oddzielnie, tak jak w przypadku wszystkich utworów. Wraz z wprowadzeniem Hot 100 w 1958 roku, strony A i B były notowane oddzielnie, tak jak w dawnym Top 100.

Począwszy od listy przebojów Hot 100 za tydzień kończący się 29 listopada 1969 roku, zasada ta została zmieniona; jeśli obie strony otrzymały znaczącą ilość odtworzeń, były notowane razem. W 1972 roku zasada ta stała się bezprzedmiotowa, ponieważ większość dużych wytwórni płytowych ugruntowała trend zapoczątkowany w latach 60-tych, polegający na umieszczaniu tej samej piosenki na obu stronach singli, które serwowały radiu.

Bardziej skomplikowane problemy zaczęły się pojawiać, gdy typowy format singli ze stroną A i B ustąpił miejsca 12-calowym singlom i maxi-singlom, z których wiele zawierało więcej niż jedną stronę B. Dalsze problemy pojawiły się, gdy w kilku przypadkach, strona B ostatecznie wyprzedziła stronę A pod względem popularności, co skłoniło wytwórnie płytowe do wydania nowego singla, zawierającego poprzednią stronę B jako stronę A, wraz z "nową" stroną B.

Umieszczenie wycinków z albumów na liście Hot 100 na stałe zakończyło problematykę dwustronnych hitów.

Cięcia albumów

Długotrwała polityka listy przebojów Hot 100 zakładała, że piosenki muszą być sprzedawane jako single. Jednak w latach 90. główne wytwórnie płytowe twierdziły, że single zmniejszają sprzedaż albumów, więc zostały wycofane. Coraz częściej promowały utwory w radiu, nie wydając ich jako singli. Wytwórnie często wstrzymywały się z wydaniem singla do czasu, aż słuchalność osiągnie szczyt, co powodowało wysoki debiut. Często też wytwórnie usuwały singiel ze swojego katalogu już po tygodniu, co pozwalało piosence wejść na listę Hot 100, zadebiutować na wysokim poziomie, a następnie obniżyć swoją pozycję, ponieważ jednorazowa produkcja singla w sprzedaży detalicznej została wyprzedana. Pojawiły się zarzuty, że takie praktyki manipulują listami przebojów.

Kilka popularnych hitów nigdy nie znalazło się na liście przebojów Hot 100, lub też były na niej notowane długo po tym, jak ich słuchalność spadła. W okresie, gdy nie były one wydane jako single, piosenki nie kwalifikowały się do listy przebojów. Wiele z tych piosenek dominowało na liście Hot 100 Airplay przez długi czas:

• 1995 The Rembrandts - "I'll Be There For You" (numer jeden przez osiem tygodni)
• 1996 No Doubt - "Don't Speak" (numer jeden przez 16 tygodni)
• 1997 Sugar Ray featuring Super Cat - "Fly" (numer jeden przez sześć tygodni)
• 1997 Will Smith - "Faceci w czerni" (numer jeden przez cztery tygodnie)
• 1997 The Cardigans - "Lovefool" (numer dwa przez osiem tygodni)
• 1998 Natalie Imbruglia - "Torn" (numer jeden przez 11 tygodni)
• 1998 Goo Goo Dolls - "Iris" (numer jeden przez 18 tygodni)

W odpowiedzi na debaty, konflikty i prośby artystów muzycznych i insiderów, Billboard włączył do Hot 100 single tylko z odtworzenia (lub "album cuts"). 5 grudnia 1998 roku, lista Hot 100 zmieniła się z listy przebojów "single" na listę przebojów "piosenki".

EPs

Wydawnictwa typu Extended Play (EP) były notowane przez Billboard na liście Hot 100 oraz na listach pre-Hot 100 (Top 100) do połowy i końca lat 60-tych. Wraz z rosnącą popularnością albumów, zdecydowano się przenieść EP-ki (które zazwyczaj zawierają od czterech do sześciu utworów) z Hot 100 do Billboard 200, gdzie są one uwzględniane do dziś.

Płatne pobrania cyfrowe

Od 12 lutego 2005 roku, Billboard Hot 100 śledzi płatne cyfrowe pobrania z takich serwisów internetowych jak iTunes, Napster, Musicmatch i Rhapsody. Wraz z dodaniem płatnych pobrań cyfrowych do formuły odtwarzania/sprzedaży Hot 100, wiele piosenek zyskało na tej zmianie na listach przebojów. Billboard początkowo zaczął śledzić pobieranie plików w 2003 roku w ramach listy przebojów Hot Digital Tracks. Jednakże te pobrania nie były wliczane do Hot 100 i ta lista (w przeciwieństwie do Hot Digital Songs) liczyła każdą wersję utworu osobno (ta lista istnieje do dziś wraz z Hot Digital Songs). Jest to pierwsza poważna zmiana formuły listy przebojów Hot 100 od grudnia 1998 roku.

Zmiana formuły znacznie wstrząsnęła listą przebojów - niektóre utwory debiutowały na liście przebojów wyłącznie dzięki solidnej sprzedaży online, a inne dokonały drastycznych skoków. W ostatnich latach, niektóre utwory były w stanie osiągnąć 80-90 pozycji w ciągu jednego tygodnia, gdy ich cyfrowe komponenty zostały udostępnione w internetowych sklepach muzycznych. Od 2006 roku rekord wszech czasów dla największego jednotygodniowego ruchu w górę został pobity dziewięć razy.

W wydaniu z 11 sierpnia 2007, Billboard rozpoczął włączanie do Hot 100 cotygodniowych danych z mediów strumieniowych i serwisów na żądanie. Pierwsze dwie duże firmy, które dostarczają swoje statystyki do Nielsen BDS co tydzień, to AOL Music i Yahoo! Music, a kolejne mają się pojawić w przyszłości.

Remiksy

Rosnącym trendem na początku pierwszej dekady XXI wieku było wydawanie piosenki jako "remixu", który tak drastycznie różnił się w strukturze i zawartości tekstowej od swojej oryginalnej wersji, że był w zasadzie zupełnie nową piosenką. W normalnych okolicznościach, punkty z wersji albumowej, miksu radiowego i/lub remiksu muzyki tanecznej itp. były łączone i uwzględniane w wynikach piosenki na liście Hot 100, ponieważ struktura, tekst i melodia pozostawały nienaruszone. Krytyka zaczęła się wtedy, gdy piosenki były całkowicie nagrywane na nowo, do tego stopnia, że nie przypominały już oryginalnego nagrania. Pierwszym przykładem takiego scenariusza jest "I'm Real" Jennifer Lopez. Utwór, który pierwotnie wszedł do Hot 100 w wersji albumowej, w połowie listy przebojów doczekał się "remixu" z udziałem rapera Ja Rule. Ta nowa wersja okazała się o wiele bardziej popularna niż wersja albumowa i utwór awansował na pozycję numer jeden.

Aby rozwiązać ten problem, Billboard rozdzielił punkty słuchalności pomiędzy oryginalną wersję piosenki i jej remiks, jeśli remiks został uznany za "nową piosenkę". Od czasu wprowadzenia tej nowej zasady, kilka piosenek pojawiło się na listach przebojów dwukrotnie, zazwyczaj jako "Part 1" i "Part 2". Zasada remiksu jest nadal obowiązująca.

Powtórki

Billboard, starając się, aby lista przebojów była jak najbardziej aktualna i aby w odpowiedni sposób reprezentować nowych i rozwijających się artystów i utwory, od 1991 roku usuwa z listy przebojów tytuły, które osiągnęły pewne kryteria dotyczące ich aktualnej pozycji i liczby tygodni na liście przebojów. Kryteria powtarzalności były kilkakrotnie modyfikowane i obecnie (od 2010 roku) piosenka jest na stałe przenoszona do "statusu powtarzalności", jeśli spędziła 20 tygodni na Hot 100 i spadła poniżej pozycji numer 50. Wyjątkiem są reedycje i nagłe odrodzenie się popularności utworów, które potrzebowały bardzo dużo czasu, aby odnieść sukces w mainstreamie. Te rzadkie przypadki są rozpatrywane indywidualnie i ostatecznie ustalane przez menedżerów i pracowników Billboardu.

Najbardziej godny uwagi wyjątek od polityki wielokrotnych wejść dotyczy wydań o tematyce świątecznej, które są powszechnie wznawiane rok po roku w oczekiwaniu na zakupy świąteczne. Po pierwszym notowaniu, świąteczne wydawnictwo nie może ponownie wejść na listę Hot 100 w kolejnych latach.

Wykresy na koniec roku

Rok listy przebojów Billboardu trwa od pierwszego tygodnia grudnia do ostatniego tygodnia listopada. Ten zmieniony kalendarz pozwala Billboardowi obliczyć listę przebojów na koniec roku i opublikować ją w ostatnim tygodniu grudnia. Przed wprowadzeniem Nielsen SoundScan, lista przebojów singli na koniec roku była obliczana na podstawie systemu odwrotnych punktów, opartego wyłącznie na wynikach piosenki na liście Hot 100 (na przykład, piosenka otrzymywała jeden punkt za tydzień spędzony na pozycji 100, dwa punkty za tydzień spędzony na pozycji dziewięćdziesiąt dziewięć i tak dalej, aż do 100 punktów za każdy tydzień spędzony na pozycji numer jeden). Inne czynniki, w tym łączna liczba tygodni spędzonych przez piosenkę na liście przebojów oraz na jej szczytowej pozycji, były wliczane do sumy punktów na koniec roku.

Po tym, jak Billboard zaczął uzyskiwać informacje o sprzedaży i liczbie odtworzeń od Nielsen SoundScan, listy przebojów na koniec roku są teraz obliczane na podstawie bardzo prostej, skumulowanej sumy punktów sprzedaży i odtworzeń z całego roku. Daje to dokładniejszy obraz najpopularniejszych utworów w danym roku, ponieważ piosenka, która hipotetycznie spędziła dziewięć tygodni na pierwszym miejscu w marcu, mogła zdobyć mniej punktów skumulowanych niż piosenka, która spędziła sześć tygodni na trzecim miejscu w styczniu. Piosenki, które osiągnęły szczyt popularności w momencie odcięcia od listy przebojów w listopadzie/grudniu, często trafiają na listę przebojów w następnym roku, ponieważ ich łączna liczba punktów jest dzielona między dwa lata, ale często są one niżej notowane niż gdyby szczyt nastąpił w jednym roku.

Ograniczenia

Ograniczenia rankingu Hot 100 stały się z czasem jeszcze bardziej widoczne. Ponieważ Hot 100 opierał się na sprzedaży singli, a same single stały się mniej popularną formą wydawania piosenek, dane z Hot 100 reprezentowały zawężający się segment sprzedaży aż do zmiany formuły rankingu w grudniu 1998 roku.

Niewielu historyków muzyki uważa, że lista Hot 100 jest idealnie dokładnym miernikiem najpopularniejszych piosenek w danym tygodniu czy roku. Na przykład, w latach 50-tych i 60-tych, payola i inne problemy przekręcały liczby w sposób w dużej mierze niewykrywalny.

Co więcej, historia muzyki popularnej pokazuje niemal tyle samo niezwykłych porażek na listach przebojów, co imponujących historii przebojów. Niektórzy artyści (tacy jak Pink Floyd i Led Zeppelin) mieli ogromną sprzedaż albumów, a jednocześnie nie zwracali uwagi na cotygodniowe listy przebojów singli. Zmiany biznesowe w branży również wpłynęły na statystyczne "rekordy" artystów. Single wydawane były częściej i stabilniej, a we wcześniejszych dekadach miały znacznie krótszy okres przydatności do spożycia, co czyniło bezpośrednie porównania historyczne nieco wątpliwymi. Spośród szesnastu singli, które znalazły się na szczycie listy przebojów Billboardu przez ponad dziesięć tygodni od 1955 roku, tylko jeden został wydany przed 1992 rokiem. W ciągu pierwszych czterdziestu lat ery rocka żaden utwór nigdy nie zadebiutował na pierwszym miejscu; od czasu zmiany metodologii w 1995 roku, zadebiutowało dziewiętnaście utworów.

Strategie również odgrywają pewną rolę. Wielu artystów podejmowało świadome kroki w celu zmaksymalizowania swoich pozycji na listach przebojów, stosując takie taktyki, jak zgranie w czasie debiutu singla z najsłabszą możliwą konkurencją lub masowe obniżanie cen singli do tego stopnia, że każda pojedyncza sprzedaż oznaczała stratę finansową. Z kolei inni artyści, aby zwiększyć sprzedaż albumów, celowo nie udostępniali nawet najbardziej atrakcyjnych rynkowo utworów. Zwłaszcza w latach 90. wiele z najczęściej granych przez MTV i radio hitów było niedostępnych w sprzedaży osobno. Z powodu takich strategii nie można powiedzieć, że lista przebojów Hot 100 zawiera 100 najbardziej popularnych lub odnoszących sukcesy piosenek w danym kraju. Strategie tego typu były głównym powodem zmiany listy przebojów w grudniu 1998 roku.

Niektórzy krytycy twierdzą, że nadmierny nacisk na ograniczoną liczbę singli zniekształcił wysiłki rozwoju przemysłu fonograficznego, a krytyków Hot 100 jest prawie tak samo wielu jak zwolenników. Niektóre z tych krytyk, jednakże, stają się coraz mniej zasadne, ponieważ cyfrowe pliki do pobrania ożywiły koncepcję "sprzedaży singli".

Lista przebojów Billboardu przetrwała jako jedyny szeroko rozpowszechniony, publikowany raport na temat piosenek, które były popularne w Stanach Zjednoczonych w ciągu ostatniego półwiecza. Konkurencyjne publikacje, takie jak Cash Box, Record World, Radio & Records i ostatnio Mediabase, oferowały alternatywne listy przebojów, które czasami bardzo się różniły.

Wykorzystanie w mediach

Hot 100 służyło przez wiele lat jako źródło danych dla cotygodniowego programu radiowego American Top 40. Ta relacja zakończyła się 30 listopada 1991 roku, kiedy American Top 40 zaczęło używać strony Hot 100 (wtedy nazywanej Top 40 Radio Monitor) tylko do odtwarzania na antenie. Trwający rozłam radia Top 40 we wczesnych latach 90-tych doprowadził stacje do skłaniania się ku konkretnym formatom, co oznaczało, że praktycznie żadna stacja nie grała szerokiego wachlarza gatunków, które zazwyczaj składały się na każdą tygodniową listę przebojów Hot 100.

Podobne wykresy

Nowy wykres, Pop 100, został stworzony przez Billboard w lutym 2005 roku w odpowiedzi na krytykę, że Hot 100 był stronniczy na korzyść rytmicznych piosenek, jak przez większość swojego istnienia, Hot 100 był postrzegany głównie jako wykres pop. Został on przerwany w czerwcu 2009 roku z powodu coraz bardziej podobnych list przebojów.

Kanadyjski Hot 100 został uruchomiony 16 czerwca 2007 roku. Podobnie jak lista przebojów Hot 100, wykorzystuje ona sprzedaż i śledzenie airplay skompilowane przez Nielsen SoundScan i BDS.

Japońska lista Japan Hot 100 została wydana w wydaniu z 31 maja 2008 roku, przy użyciu tej samej metodologii, co listy przebojów Hot 100 w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, wykorzystując dane dotyczące sprzedaży i odtwarzania z SoundScan Japan i serwisu śledzenia radia Plantech.