Ustawa o rządzie Indii z 1935 r.

Istotne cechy ustawy

Istotne cechy ustawy o rządzie Indii z 1935 r. były następujące:

• Zniesienie dyarchii prowincjonalnej i wprowadzenie dyarchii w centrum.
• Zniesienie Rady Indii i wprowadzenie w jej miejsce organu doradczego.
• Przepis dla Wszechindyjska Federacja z Brytyjski Indiański terytoria i księstwo stan.
• Opracowanie zabezpieczeń i instrumentów ochronnych dla mniejszości.
• Supremacja parlamentu brytyjskiego.
• Zwiększenie rozmiaru legislatur, rozszerzenie franczyzy, podział tematów na trzy listy i utrzymanie elektoratu gminnego.
• Oddzielenie Birmy od Indii

Federacja All India

Proponowana federacja ogólnoindyjska obejmowała 11 prowincji Indii Brytyjskich, 6 prowincji Komisarzy Głównych i te stany książęce, które mogły przystąpić do federacji. Dla państw książęcych przystąpienie do federacji było dobrowolne. Federacja nie mogła być ustanowiona do czasu:

• Pewna liczba państw, których władcy mieli prawo wybrać nie mniej niż połowę ze 104 miejsc w Radzie Państwa, oraz
• Do federacji przystąpiła łączna liczba ludności, która stanowiła co najmniej połowę całkowitej liczby ludności wszystkich stanów indyjskich.

Warunki przystąpienia państwa do federacji miały być określone w dokumencie akcesyjnym. Przystąpienie do federacji było obowiązkowe dla Prowincji Brytyjskich i Prowincji Głównych Komisarzy.

Dyarchia w centrum

Na mocy tego aktu władza wykonawcza centrum została powierzona Gubernatorowi Generalnemu w imieniu Korony. Przedmioty federalne zostały podzielone na dwie kategorie: zastrzeżone i przeniesione. Lista zastrzeżona obejmowała takie tematy, jak administracja obrony, sprawy zewnętrzne, sprawy kościelne i sprawy związane z obszarami plemiennymi. Tematy te miały być zarządzane przez Gubernatora Generalnego w jego uznania z pomocą trzech doradców mianowanych przez niego. Nie byli oni odpowiedzialni przed legislatywą.

Administracją przekazanych poddanych miał zajmować się generalny gubernator za radą Rady Ministrów, której liczba nie mogła przekraczać 10. Rada Ministrów musiała cieszyć się zaufaniem władzy ustawodawczej. Generalny Gubernator mógł jednak działać wbrew radom Rady Ministrów, jeśli w grę wchodziły jego "specjalne obowiązki". Jednakże w takim przypadku (gdy dany akt wiązał się ze specjalnymi obowiązkami) Gubernator Generalny działał pod kontrolą i kierownictwem Sekretarza Stanu.

Ponadto gubernator generalny był odpowiedzialny za koordynację pracy obu skrzydeł oraz za zachęcanie do wspólnych obrad radców i ministrów.

Legislatura federalna

Dwuizbowa legislatura federalna składałaby się z dwóch izb: Rady Stanów i Zgromadzenia Federalnego.

Rada Państw

Rada Stanów miała być izbą wyższą i ciałem stałym, a co 3 lata jedna trzecia jej składu miała przechodzić na emeryturę. Miała się składać z 260 członków, z czego 156 miało być przedstawicielami Indii Brytyjskich, a 104 stanów indyjskich.

Przedstawiciele Indii Brytyjskich

The 150 z 156 przedstawiciel Brytyjski India wybierać na communal podstawa podczas gdy sześć mianować Gubernator Generalny od wśród kobieta, mniejszość i depresja klasa. Dalej, the siedzenie che rezerwować dla Hindus, Muzułmanin i Sikhs musieć wypełniać przez bezpośredni wybór podczas gdy tamto rezerwować dla Europejczyk, Anglo-Indianin, Indiański Chrześcijanin i Uciskany Klasa wypełniać przez Pośredni wybór.

Przedstawiciele państw książęcych

Podział mandatów między stany był uzależniony od ich względnego znaczenia, a nie od liczby ludności. Przedstawiciele stanów książęcych byliby nominowani przez władców.

Zgromadzenie Federalne

Zgromadzenie Federalne było izbą niższą, której kadencja trwała pięć lat. Miało się składać z 375 członków, w tym 250 przedstawicieli Indii Brytyjskich i nie więcej niż 125 członków ze stanów książęcych. Podczas gdy miejsca zarezerwowane dla księstw miały być obsadzane przez nominowanych członków, prowincje otrzymały różną liczbę miejsc. Wybory do Zgromadzenia Federalnego miały być pośrednie. Kadencja zgromadzenia trwała pięć lat, ale mogło ono zostać rozwiązane również wcześniej.

Autonomia prowincji

Najbardziej znaczącą cechą ustawy była autonomia prowincji. Wraz ze zniesieniem dyarchii w prowincjach, cała administracja prowincji została powierzona odpowiedzialnym ministrom, którzy byli kontrolowani i usuwani przez prowincjonalne legislatury.

Autonomia prowincji oznacza dwie rzeczy. Po pierwsze, Rządy Prowincji były całkowicie odpowiedzialne przed ustawodawcami prowincji, a po drugie, prowincje były wolne od zewnętrznej kontroli i ingerencji w wielu sprawach. Tak więc w sferze prowincjalnej Ustawa z 1935 roku dokonała zasadniczego odstępstwa od Ustawy z 1919 roku.

Ustawa dzieliła uprawnienia między Centrum i prowincje w postaci trzech list - federalnej (dla Centrum, zawierającej 59 pozycji), prowincjonalnej (dla prowincji, zawierającej 54 pozycje) i równoległej (dla obu, zawierającej 36 pozycji). Kompetencje rezydencjalne przyznano wicekrólowi.

Stopień autonomii wprowadzony na poziomie prowincji podlegał istotnym ograniczeniom: gubernatorzy prowincji zachowali ważne uprawnienia rezerwowe, a władze brytyjskie zachowały również prawo do zawieszania odpowiedzialnych rządów.

Zabezpieczenia i zastrzeżenia

Kontrowersyjną cechą Ustawy o Rządzie Indii z 1935 r. były zabezpieczenia i zastrzeżenia przewidziane w ustawie, które służyłyby jako kontrole i ograniczenia takich niepożądanych tendencji, które mogłyby doprowadzić do upadku odpowiedzialnego rządu w Indiach. Podniesiono zarzut, że te zabezpieczenia i zastrzeżenia były konieczne dla interesów kraju. Zostały one nałożone albo na wykonywanie władzy przez rząd Indii albo przez stany.

Dalej rozszerzyła zasadę wyborów gminnych dla kobiet i robotników z klas upośledzonych (Scheduled castes).

Ustanowienie Sądu Federalnego

Ustawa o rządzie Indii z 1935 r. przewidywała utworzenie Sądu Federalnego, który miał interpretować ustawę i rozstrzygać spory dotyczące spraw federalnych. Stanowiła ona, że sądy federalne powinny składać się z jednego sędziego głównego i nie więcej niż sześciu sędziów.

Sądowi Federalnemu przyznano wyłączną właściwość pierwotną do rozstrzygania sporów między centrum a jednostkami składowymi. Przewidziano możliwość wnoszenia odwołań z sądów najwyższych do Sądu Federalnego oraz z Sądu Federalnego do Rady Prywatnej. Sąd Federalny posiadał również jurysdykcję w zakresie przyznawania specjalnych pozwoleń na wniesienie odwołania, a dla takich odwołań niezbędne było zaświadczenie Wysokiego Sądu.

Zniesienie Rady Indii

Ono znosić the rada India, ustanawiać the Rząd India Akt 1858. Sekretarz stanu dla Indii został wyposażony w zespół doradców w jego miejsce.

Przedłużenie franczyzy

Ustawa rozszerzyła zakres swobody wyborczej. Ustawa ta wprowadziła po raz pierwszy wybory bezpośrednie. Prawa wyborcze uzyskało około 10% ogółu ludności.

Federalny Zarząd Kolei

Ustawa rządu Indii z 1935 r. powierzała kontrolę nad koleją nowemu organowi zwanemu Federalnym Zarządem Kolei, który składał się z siedmiu członków i był wolny od kontroli ministrów i radnych. Członkowie tego organu zgłaszane bezpośrednio do gubernatora generalnego. Chodziło o to, by zapewnić brytyjskich udziałowców kolei, że ich inwestycja jest bezpieczna.

Reorganizacja prowincji

Częściowa reorganizacja prowincji obejmowała oddzielenie Sind od Bombaju, rozdzielenie Biharu i Orissy na osobne prowincje, całkowite oddzielenie Birmy od Indii, oderwanie Adenu od Indii i ustanowienie jako osobnej kolonii.

Oddzielenie Birmy

Ustawa o rządzie Indii z 1935 r. przewidywała federację brytyjskich prowincji indyjskich i stanów indyjskich. Jednak w przypadku Birmy istniał odrębny zestaw wydarzeń. Proponowano oddzielenie Birmy zgodnie z zaleceniem indyjskiej Komisji Statutowej (Komisji Simona), której propozycja została zasadniczo przyjęta przez rząd. W związku z tym w 1932 r. w Londynie odbyła się konferencja okrągłego stołu w sprawie Birmy. W 1935 r. uchwalono Ustawę Birmańską, a oddzielenie Birmy faktycznie nastąpiło w 1937 r. Ustawa o rządzie Indii z 1935 r. przewidywała również utworzenie nowego Biura ds. Birmy, w ramach przygotowań do ustanowienia Birmy jako oddzielnej kolonii, ale ten sam sekretarz stanu kierował obydwoma departamentami i został nazwany sekretarzem stanu ds. Pierwszym sekretarzem stanu ds. Indii i Birmy był lord Dundas.

Implikacje ustawy o rządzie Indii z 1935 r.

Propozycja utworzenia Federacji Indii nie zmaterializowała się, ponieważ ustawa proponowała, że federacja może powstać tylko wtedy, gdy tyle stanów książęcych (które miały możliwość przyłączenia się lub nie) będzie miało prawo do połowy miejsc w wyższej izbie federalnej legislatury. Ze względu na to, rząd centralny w Indiach nadal był regulowany przez przepis ustawy z 1919 roku (Reformy Montague-Chelmsford). Jednak niektóre części ustawy rządu Indii z 1935 roku weszły w życie, na przykład: Bank Federalny (The Reserve Bank of India) i Sąd Federalny zostały ustanowione odpowiednio w 1935 i 1937 roku. Pozostałe części ustawy, zwłaszcza Autonomia Prowincji, weszły w życie 1 kwietnia 1937 roku. Pierwsze wybory na mocy ustawy odbyły się również w 1937 roku.

Co się stało ze statusem Dominium?

The Simon komisja obiecywać "Dominion Status" dla India w 1929, ale the Rząd India Akt przyznawać ono. Ten akt, zapewniając oddzielne elektoraty dla Hindusów, Muzułmanów, Sikhów, Europejczyków, Anglików, Hindusów Chrześcijan itd. okazał się być kolejnym narzędziem dezintegracji Indii. Ono być nad obstrukcja i Nehru dzwonić ono "wszystkie hamulec, żadny silnik".