Emilia Pardo Bazán
Emilia Pardo Bazán (16 września 1851 - 12 maja 1921) (znana również jako Emilia, hrabina de Pardo Bazán) była hiszpańską pisarką i uczoną.
Bazán urodziła się w A Coruña (znanej również jako La Coruña lub Corunna), części regionu Galicji, a kultura tego obszaru została włączona do niektórych z jej najpopularniejszych powieści, w tym Los pazos de Ulloa (Dwory Ulloa) i jej następcy, La Madre Naturaleza (Matka Natura). Znana była także z wprowadzania naturalizmu do literatury hiszpańskiej, szczegółowego opisu rzeczywistości i roli w literaturze feministycznej swojej epoki.
Mając osiemnaście lat wyszła za mąż za s. D. Josa Quiroga, galicyjskiego country gentlemana, zainteresowała się polityką i uważa się, że brała aktywny udział w podziemnej kampanii przeciwko Amadeo w Hiszpanii, a później przeciwko republice. W 1876 r. została zauważona jako laureatka nagrody literackiej oferowanej przez gminę Oviedo, a tematem jej eseju był benedyktyński mnich Benito Jerónimo Feijoo. Następnie pojawiła się seria artykułów w La Ciencia cristiana, magazynie najczystszej ortodoksji, redagowanym przez Juana M. Orti y plana.
Pomnik Emilii Pardo Bazán
